Brenazet - Frankrijk - oktober 2020. In Frankrijk op drie kippen, zeven paarden en zes poezen passen. En er zijn vier huizen met gasten. Gelukkig is de zoon van onze vrienden er met zijn vriendin.
Nikola, Lily, Martin en ik gaan het samen doen. Ik had zin om naar Brenazet te gaan, maar ik heb niets met paarden en poezen en kippen. Het leek me een hele klus, de verzorging van al deze levende have. Het ene paard mag overal heen, het andere paard staat in een aparte wei en ga zo maar door. Na een dag meekijken en meelopen is het mijn beurt. Ik vraag me af waarom iemand zoveel geld, tijd en moeite wil besteden om voor al deze dieren te zorgen. Deze ochtend krijg ik mijn antwoord.
Als ware professional verbind ik mijn huidige praktijk op de boerderij met de theorie die ik afgelopen tijd naar binnen heb geslurpt. Het klopt voor mij, wat in ‘Binnenste buiten’ staat beschreven; Een professional kijkt naar de praktijk om die met theorie te verrijken. Voor mij is Levinas nog steeds belangrijk. Ik herken zijn ideeën in zoveel situaties en theorieën.
Mijn praktijk van nu: Om zeven uur opstaan. Na een koude, heldere nacht. Niet denken aan het warme bed waar ik misschien wel in wil blijven liggen. Direct opstaan omdat de paarden om zeven uur moeten eten. De zon komt prachtig op boven de mistige weilanden. Ik trek mijn warme werkkleding aan, stap uit ons busje het modderige grasveld in.
Eerst de kippen. Die zijn gelukkig nog binnen zodat ik rustig wat eten uit de voorraadbus kan rondstrooien. Ik hoor ze al scharrelen en zie ze naar buiten komen. Eten ... De katten staan al in de buurt van hun etensbakjes. Na een aai gaan ze eten. Ik ga naar het nieuw aangeschafte paard, Sonja. Ze staat apart, want ze wordt nog niet zonder pesten toegelaten in de groep. Haar hooinetten zijn leeg. Die ga ik vullen. Zo vul ik zeven netten met hooi. Tijdens dit werk ontdek ik hoe heerlijk het is om een vast ritme te hebben met de verantwoording voor dieren die je nodig hebben.
Ik moet denken aan ‘mijn’ filosoof Levinas. Die zegt dat het leven in principe geen waarde heeft. Verantwoordelijkheid en genieten geven de waarde aan het leven. Het appèl van de ander. Dat is wat een mens doet lukken, gelukkig maakt. Deze bezigheden zijn zo aards. Als ik te weinig hooi geef, is het snel op en moet ik de paarden weer voeren. Het appèl van de dieren. Eigenlijk is dat heerlijk werk. Geen computer, geen telefoon. Modder aan je schoenen, lopen, over hekjes stappen, eten maken, hout voor de kachel regelen.